​

Bir binanın duvarları ardından göremediğimiz ama orada olduğunu bildiğimiz, tek başına bize görünür olmadığı durumlarda birbirine eş zannettiğimiz, her biri bizim için herhangi bir yaşam olan yaşamların her biri aslında farktan ve onun edimselleşmesinden oluşur. Küçük küplerde yaşanan hayatların, o küpü kaplayan insanların ötekine ancak balkonlar sayesinde görünür olduğu, balkondan seslendiği zamanlarda balkon bu farkın açıldığı, kıvrıldığı ve katlandığı bir mekâna dönüşmüş, fark orada canlanmış, yaşamın hücrelerle ve solunumla değil yaşama gücüyle sürdürüldüğünün bir kanıtına dönüşmüştür. Mobilitenin azaldığı bu dönemde sıradanlığı, klişesi, otomatikliği ile bunaltan yaşamın içinde duvarlarla opaklaşmış bu fark bize balkonlardan sesleniyor: Dünya bizim tasarımlarımız olmadan var olabilir mi?