Vücudumuzun her bir parçası ile dünyayla iletişim kuruyor, diyaloga giriyoruz. İlkel ve sınıflandırılmayacak tekil biçimler yaratma çabasıyla elimin tam hâkimiyetine güvenerek çizdiğim desenlerle, gözün komutuyla çekilen fotoğraflar arasındaki bu sessiz diyalog aslında var oluşun tezahürleriyle kurduğum diyalogdan ibaret. Desenlerin arşivimdeki eski fotoğraflarla benzerliğini fark etmiş olmam algılarım özelinde bir özgürlük yanılgısı içinde olduğumu görmemi sağladı. Ne gözlerim ne de ellerim hiçbir zaman bana ait değiller, hep çok etkilenmişler. İç ve dış dünya arasında ve şimdiyle geçmiş arasında kurulan bu köprünün, yaptığım ve yapacağım her işte sabit ve tanıdık bir uğrak olacağını artık biliyorum.

​

‘Plastik’ bir anlatımdan ziyade rastlantının ve hareketin ağır bastığı, bir bilinç anından ziyade bir eylem anını görünür kılan fotoğraflarda, yanındaki resmin rehberliğinde yakalanan imge de yaşamın kendisinden çıkmıştır, imge o zaman parçasından yansıyan hikâyenin göstergesidir. Aynı hafızamızdaki anılara sabitlenmiş nesneler, bizi o ana götüren işaretlerin var olduğu gibi. Fotoğraf su gibi akan bir zaman diliminde keşfedilen şiirsel dengeyi yakalama çabasıyla sınırını, bakış açısını seçer ama seçtiği imgenin içine giremez.  Fotoğrafta bir parçası görünür kılınan hikâye, resimle eşleştirildiği vakit sanki bulunduğu hikâyeden kopar, bundan böyle bir imgedir artık. Resimdeki imge ise fotoğrafla yan yana geldiğinde bir hikâyesinin konusu, oraya ait bir ayrıntı oluverir. İyi bir diyalogda olduğu gibi alışveriş başlar, biri diğerini hikâyesinin içine çekerken diğeri öbürüne ikonik bir nitelik kazandırır. Bu seriye bakan izleyicinin kulağına dünya ile fotoğrafçı arasında kurulan diyalog, dünya ve ressam arasında kurulan diyalog, fotoğraf ile resim arasında kurulan diyalog, yakın ve uzak geçmiş arasındaki diyalog ve ressamın özgür olduğunu zannettiği elleriyle, hiçbir zaman ona ait olmadığını bildiği gözleri arasında kurulan diyalogdan fısıltılar çalınmaktadır.